Η φωνητική μουσική στην κλασική παράδοση αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους και αρχαιότερους τομείς της μουσικής τέχνης. Από την απλή μονωδία έως τη σύνθετη μελοδραματική μορφή της όπερας, η ανθρώπινη φωνή κατέχει κεντρική θέση στην έκφραση συναισθημάτων, αφηγήσεων και πνευματικών ή καλλιτεχνικών ιδεών.
Η μονωδία είναι η απλή φωνητική γραμμή, χωρίς πολυφωνία, που εστιάζει στην καθαρότητα του λόγου και της μελωδίας. Ήταν η κυρίαρχη μορφή φωνητικής μουσικής στην αρχαιότητα και στα πρώιμα στάδια της δυτικής μουσικής, ενώ αναβίωσε έντονα κατά την περίοδο του Μπαρόκ, όταν οι συνθέτες αναζήτησαν έναν πιο άμεσο και δραματικό τρόπο μουσικής έκφρασης, δίνοντας έμφαση στην εκφραστικότητα του κειμένου. Η μονωδία συνοδεύεται συχνά από basso continuo, δηλαδή μια μορφή συνεχούς αρμονικής υποστήριξης.
Η μελοδραματική μουσική, με κυριότερο εκπρόσωπό της την όπερα, συνδυάζει μουσική, θέατρο, ποίηση και σκηνική δράση. Εμφανίστηκε στην Ιταλία γύρω στα τέλη του 16ου αιώνα και εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο πλούσια και δημοφιλή είδη της κλασικής μουσικής. Στην όπερα, οι χαρακτήρες εκφράζονται μέσα από άριες, ντουέτα, χορωδιακά μέρη και ρετσιτατίβο (μιμητική μουσική ομιλία), δημιουργώντας μια συνεχόμενη ροή ανάμεσα στο λόγο και το τραγούδι.
Η φωνητική μουσική στην κλασική παράδοση περιλαμβάνει επίσης θρησκευτικά έργα (όπως λειτουργίες, πάθη, ορατόρια και ύμνους), χορωδιακή μουσική, τραγούδια (lieder) και καντάτες, καλύπτοντας ένα τεράστιο φάσμα ύφους και έκφρασης. Η φωνή θεωρείται το πιο φυσικό και εκφραστικό "όργανο", γι' αυτό και κατέχει ξεχωριστή θέση στη μουσική ιστορία.
Η φωνητική μουσική ενώνει τον λόγο με τον ήχο, δημιουργώντας ένα ισχυρό μέσο καλλιτεχνικής επικοινωνίας. Από τον απλό μελωδικό στοχασμό της μονωδίας μέχρι τα μεγαλειώδη δράματα της όπερας, συνεχίζει να συγκινεί και να εμπνέει ακροατές και δημιουργούς ανά τους αιώνες.
